Zerwane ścięgno Achillesa charakteryzuje się całkowitym przerwaniem włókien. Zazwyczaj dochodzi do uszkodzenia w trakcie wykonywania ruchu rozciągania ścięgna, połączonego ze skurczem mięśni łydki. Występuje najczęściej u osób miedzy 30 a 50 rokiem życia, w szczególności u mężczyzn. Czynnikami, które predysponują do zerwania ścięgna Achillesa, są m.in. przewlekłe przeciążenia, stany zapalne, sporadyczne uprawianie wzmożonej aktywności fizycznej czy brak odpowiedniej rozgrzewki.

Zerwane ścięgno Achillesa - leczenie

Zerwane ścięgno Achillesa – diagnoza

W celu prawidłowego zdiagnozowania niezbędne jest przeprowadzenie obszernego wywiadu oraz badania klinicznego w postaci specyficznych testów funkcjonalnych, a także palpacji okolicy urazowej. Dodatkowym badaniem obrazowym potwierdzającym zerwane ścięgno Achillesa jest badanie USG. Atutem tego badania jest to, że można przeprowadzić je w formie dynamicznej, co szczególnie ukazuje przerwanie ścięgna.

Leczenie

Przy urazie jakim jest zerwane ścięgno Achillesa zazwyczaj przeprowadza się zabieg chirurgiczny, mający na celu zszycie uszkodzonego ścięgna. Tego rodzaju zabiegi dzielą się na otwarte lub zamknięte. Czasami jednak bywa, że osoby mające bezwzględne przeciwwskazania do zabiegu chirurgicznego, muszą zastosować leczenie zachowawcze, wiążące się z długim (około 10-12 tygodni) unieruchomieniem gipsowym stawu skokowego. Po tym okresie przeprowadza się długi i żmudny proces rehabilitacji.

Rehabilitacja po zerwaniu ścięgna Achillesa

W pierwszym okresie pooperacyjnym zaleca się całkowite odciążenie kończyny operowanej wraz z zastosowaniem ortezy. Następnie (po około 2 tygodniach) stosuje się podpiętki, aby nadmiernie nie rozciągać tworzącej się blizny. Dodatkowo, aby zadziałać przeciwbólowo i przyspieszyć procesy gojenia stosuję się m.in. krioterapie miejscową, laseroterapie lub ultradźwięki. Po usunięciu szwów (około 2 tygodnie) rehabilitacja powinna skupiać się na pracy z blizną, aby nie powstawały patologiczne zrosty. W następnym etapie ukierunkowuje się terapię na stopniowy powrót do prawidłowych zakresów ruchomości w stawach, zwiększając także siłę i wytrzymałość mięśni. W późniejszym etapie równie ważne jest odbudowanie prawidłowych wzorców ruchowych, koordynacji mięśniowo-nerwowej i propriocepcji.
Cały proces rehabilitacji, wraz z powrotem do pełnej sprawności, często zajmuję około 4 do 8 miesięcy.

Na powyższym filmie widzimy pacjenta z naszego Centrum Fizjoterapeuty po operacji zerwanego ścięgna Achillesa. Zgłosił się on na rehabilitację po około 2 miesiącach od wykonanego zabiegu. Funkcje mięśni podudzia, stawów m.in. stawu skokowego górnego i dolnego, a także samego ścięgna oraz blizny były mocno ograniczone. Wiązało się to z nieprawidłowym wzorcem ruchowym oraz utrwalaniu zaistniałych patologii. Z tego względu proces fizjoterapii był obszerny i obejmował pracę na wszystkich wyżej wymienionych strukturach.

Do pracy fizjoterapeuta wykorzystywał m.in. masaż funkcyjny, terapię narzędziową, specyficzną terapie manualna, flossing, zabiegi z zakresu fizykoterapii (laser i fonoforezę), kinesiotaping oraz indywidualne ćwiczenia w gabinecie. Dodatkowo zalecił on w ramach autoterapii ćwiczenia, które każdego dnia pacjent wykonywał we własnym zakresie. Fizjoterapia była przeprowadzana z częstotliwością dwóch spotkań w tygodniu, a w późniejszym okresie raz w tygodniu.

Po około 2 miesiącach, pacjent wrócił do sprawności, która pozwoliła wykonać pierwszy trening biegowy poza domem. Przełożyło się to na pełnię zadowolenia z jego strony. Na tym etapie rehabilitacji to dobry wynik, jednak dalsza terapia będzie kontynuowana.