Złamanie nasady dalszej kości promieniowej jest częstym urazem, do którego dochodzi w skutek upadku. Jest jednym z częściej diagnozowanych złamań kości.

Złamanie nasady dalszej kości promieniowej

Klasyfikacja

Rodzaje złamań określane są według klasyfikacji Fernandeza. Wyróżnia się złamania:

  • zgięciowe – przebiegają pozastawowo i obejmują przynasadę. Złamanie zgięciowe z przemieszczeniem grzbietowym określa się mianem złamania Collesa, natomiast złamanie z przemieszczeniem dłoniowym – złamaniem Smitha;
  • ścinające – obejmują dłoniowe i grzbietowe złamania Bartona, ścinające złamanie wyrostka rylcowatego kości promieniowej (złamanie szoferskie) oraz złamanie ścinające powierzchni kości księżycowatej;
  • kompresyjne – charakteryzują się rozszczepieniem powierzchni stawowej dystalnego odcinka kości promieniowej;
  • z przemieszczeniem – cechuje się przemieszczeniem stawu promieniowo-nadgarstkowego;
  • łączące wiele typów – łączą cechy pozostałych złamań, mogą także zawierać zespół ciasnoty powięziowej czy nawet współistniejące uszkodzenia nadgarstka i łokcia.

Złamanie nasady dalszej kości promieniowej – leczenie

Skuteczne leczenie złamania nasady dalszej kości promieniowej musi uwzględniać kilka celów:

  • dbałość o tkanki miękkie;
  • przywrócenie anatomiczne osiowości kości;
  • nie ograniczanie poślizgu struktur tkankowych;
  • szybkie rozpoznanie i leczenie dysfunkcji nerwu pośrodkowego;
  • zmniejszanie obrzęków ręki;
  • prawidłowe uruchamianie;
  • unikanie uszkodzenia gałęzi czuciowej nerwu promieniowego.

Podsumowując, rehabilitacja ma na celu przywrócenie sprawności stawów, należnej długości kości promieniowej, właściwego pochylenia dłoniowego oraz unikanie zesztywnienia. Całą rehabilitację dzieli się na okres wczesny, pośredni i późny.

Okres wczesny

Trwa do 6 tygodnia. Głównym celem tej fazy jest zwalczanie obrzęków i sztywności ręki.

Obrzęk i sztywność można minimalizować poprzez odpowiednie ułożenie kończyny górnej (powyżej serca), zachęcanie do wykonywania ruchów czynnych palcami oraz nakładanie specjalnych opatrunków uciskowych.

Wykonuje się głównie czynne i bierne ćwiczenia ROM palców. Właściwe leczenie powinno zapewniać stabilność w stopniu pozwalającym na używanie ręki do niewielkich rodzajów aktywności (wymagających użycia siły mniejszej niż około 2,5 kg). Należy zachęcać pacjenta do wykonywania codziennych czynności, co sprzyja zwiększaniu mobilności ręki.

Leczenie w okresie wczesnym jest wspomagane sprzętem ortopedycznym. Mogą to być szyny chroniące zespolenie przezskórne lub wewnętrzne (np. szyna nadgarstkowa Austina).

Po około 10-14 dniach zwykle zdejmowane są szwy. Można wówczas uruchamiać nadgarstek oraz rozpoczyna się mobilizację blizny. Niezwykle ważne są ćwiczenia czynne stawów barku i stawu łokciowego, aby nie dopuścić do tzw. zamrożonego barku lub zamrożonego łokcia.

Zobacz również: Blizna po operacji – jak leczyć?

Okres pośredni

Trwa od 6 do 8 tygodnia po operacji. Na tym etapie uzyskuje się wczesny zrost kości, można zatem usunąć druty i zespolenie zewnętrzne. Stopniowo odzwyczaja się pacjenta od unieruchomienia.

Podstawą tego etapu są ćwiczenia czynne wspomagane uruchamiające przedramię i nadgarstek. Najwolniej powraca zdolność supinacji przedramienia, zatem można wspomagać się kinesiotapingiem dynamicznym.

Okres późny

Trwa od 8 do 12 tygodnia. Uzyskuje się zaawansowany zrost kości. Można zainicjować celowane ćwiczenia wzmacniające, jednocześnie kontynuując wspomagane czynne uruchamianie. Do ćwiczeń wzmacniających wykorzystuje się np. piłeczki plastyczne.

W przypadłości takiej jak złamanie nasady dalszej kości promieniowej stosuje się również zabiegi fizykalne, takie jak np. laseroterapia, magnetoterapia czy jonoforeza.