Zespół de Quervaina to inaczej zapalenie pochewek ścięgnistych pierwszego przedziału prostowników nadgarstka. Obejmuje ścięgno mięśnia prostownika krótkiego kciuka i mięśnia odwodziciela długiego kciuka. Jest to schorzenie o charakterze przeciążeniowym. Uznaje się, że najczęstsza przyczyna to częste lub długotrwałe powtarzanie ruchów wymagających jednoczesnego odwiedzenia kciuka oraz odchylenia łokciowego nadgarstka. Częściej występuje u kobiet.
Zespół de Quervaina – objawy
Zespół de Quervaina objawia się między innymi:
- dolegliwościami bólowymi oraz obrzękiem nadgarstka po stronie promieniowej (w okolicy wyrostka rylcowatego);
- dolegliwościami bólowymi kciuka, które mogą promieniować w kierunku proksymalnym do przedramienia;
- bólem nasilającym się podczas ruchów kciuka;
- tkliwością okolicy wyrostka rylcowatego kości promieniowej w badaniu palpacyjnym.
Diagnostyka
Istnieje kilka testów umożliwiających wstępne rozpoznanie Zespołu de Quervaina. Są to między innymi:
Test Finkelsteina
Pacjent zaciska rękę w pięść chowając kciuk wewnątrz palców. Fizjoterapeuta biernie przywodzi rękę pacjenta w stawie nadgarstkowo-promieniowym. Wynik dodatni testu obejmuje pojawiający się wówczas ból w okolicy wyrostka rylcowatego kości promieniowej
Próba wyprostu kciuka
Pojawiający się ból podczas próby wyprostu kciuka z oporem przyłożonym w okolicy stawu śródręczno-paliczkowego świadczy o pozytywnym wyniku.
Leczenie
Leczenie zachowawcze w ostrym stanie polega przede wszystkim na czasowym unieruchomieniu nadgarstka za pomocą ortezy. Takie usztywnienie powinno utrzymywać 15-20 stopni wyprostu w nadgarstku oraz do 30 stopni odwiedzenie promieniowe dodłoniowe. Staw międzypaliczkowy kciuka pozostaje wolny i należy zachęcać pacjenta do wykonywania w nim ruchów. Unieruchomienie trwa zwykle 2-3 tygodnie.
Często jedną z metod leczenia jest wstrzykiwanie kortykosteroidów do pochewki. Czynność ma miejsce wówczas, gdy dolegliwości utrzymują się ponad 3 tygodnie lub występuje znaczny i duży ból. Należy jednak pamiętać, że zbyt częste ostrzykiwanie sterydami doprowadza do uszkodzeń strukturalnych okalających tkanek. Przez pierwsze 2-3 tygodnie warto stosować NLPZ.
W przypadku fizjoterapii zaleca się wykorzystanie krioterapii miejscowej, laseroterapii czy ultradźwięków połączonych z NLPZ w celu przyspieszenia gojenia się tkanek i ustąpienia stanu zapalnego. Następnie bardzo istotnym elementem są zabiegi terapii manualnej. Ma ona na celu przywrócenie prawidłowego napięcia i ślizgów mięśni oraz ścięgien, które uległy przeciążeniu. Terapia manualna w połączeniu z odpowiednimi ćwiczeniami przyspieszy powrót do sprawności oraz zapobiegnie nawrotom dolegliwości. W celu podtrzymania efektów miedzy terapiami zaleca się również kinesiotaping.
Poniżej widzimy zdjęcie naszego pacjenta z Centrum Fizjoterapeuty, który posiadał zespół de Quervaina. Dobrze dobrana i odpowiednio przeprowadzona fizjoterapia przyniosła oczekiwany efekt po 2 tygodniach od pierwszej wizyty.
Leczenie operacyjne
Jeśli leczenie zachowawcze nie przyniosło oczekiwanych rezultatów (po około 8 tygodniach) zaleca się przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego na pochewce ścięgna w celu jego odbarczenia. Następstwem leczenia operacyjnego, po wcześniejszym zaplanowaniu, jest fizjoterapia.
Zostaw komentarz