Zespół mięśnia piszczelowego przedniego występuje stosunkowo często, jednakże równie często bywa źle diagnozowany. Dotyczy głównie zapalenia lub degeneracji ścięgna tego mięśnia.

Zespół mięśnia piszczelowego przedniego

Przyczyny

Mięsień piszczelowy przedni (wraz z innymi) po oderwaniu pięty od podłoża celem wykonania propulsji musi napiąć się koncentrycznie i zadziałać w zwiększonym zakresie, aby stworzyć odpowiednie warunki do odepchnięcia się. Nadmiernie przepracowany czy zmęczony mięsień przestaje właściwie amortyzować obciążenia, co prowadzi do licznych mikrourazów. Te w rezultacie mogą powodować zapalenie mięśnia.

Do przyczyn powstawania zespołu mięśnia piszczelowego przedniego można zaliczyć między innymi:

  • nieodpowiednio prowadzony lub niedostosowany do ćwiczącego trening fizyczny;
  • brak regeneracji powysiłkowej;
  • niedopasowane lub zbyt mocno zasznurowane obuwie;
  • brak rozgrzewki przed aktywnością;
  • bieg po nierównych terenach lub po twardym asfalcie.

Warto także wspomnieć, że wymienione możliwe przyczyny zespołu mięśnia piszczelowego przedniego muszą być wykonywane długotrwale. Jednorazowe, zbyt ciasne zawiązanie obuwia do biegania lub rezygnacja z rozgrzewki nie spowoduje dolegliwości.

Objawy

Pacjenci z reguły odczuwają ból na przedniej części podudzia podczas wykonywania aktywności fizycznych. Zwykle występuje on rano tuż po przebudzeniu bądź po odpoczynku i ma tendencję do pogarszania się w ciągu dnia. Do aktywności nasilających dolegliwości bólowe zalicza się przede wszystkim wchodzenie i schodzenie po schodach oraz wszelkie spacery po pagórkowatych, nierównych terenach.

Dodatkowo stwierdza się tkliwość ścięgna przy bezpośrednim dotyku, obrzęk, charakterystyczne trzeszczenie w trakcie ruchu oraz dyskomfort w momencie prostowania palców.

Pozostałe możliwe objawy:

  • ból z przodu kostki lub stopy;
  • zaczerwienienie w obrębie ścięgna;
  • osłabienie lub ograniczenie ruchów wspieranych przez mięsień piszczelowy przedni.

Zespół mięśnia piszczelowego przedniego – fizjoterapia

Głównym celem fizjoterapii w leczeniu zespołu mięśnia piszczelowego przedniego jest przyspieszenie procesu gojenia są tkanek i zmniejszenie ryzyka nawrotu choroby. W trakcie planowania programu rehabilitacyjnego należy pamiętać, aby wszelkie techniki dobrać indywidualnie, ponieważ każdy pacjent jest inny.

Gdy faza ostra przeminie do planu rehabilitacyjnego można dołączyć inne zabiegi, w tym np. falę uderzeniową. Jest to fala mechaniczna cechująca się zmiennym wzrostem ciśnienia, brakiem okresowości i wysoką amplitudą. Dzięki temu poprawia elastyczność tkanek i zwiększa ukrwienie w obrębie miejsca bólu.

Pozostałe metody korzystnie wpływające na leczenie dolegliwości:

  • rozluźnianie mięśniowo-powięziowe – ma na celu rozluźnienie tkanki łącznej;
  • terapia punktów spustowych – które w tym przypadku będą lokalizowały się w miejscu 1/3 długości brzuśca;
  • masaż poprzeczny – wykonywany najlepiej co drugi dzień przez około 20 minut;
  • terapia manualna i terapeutyczny trening medyczny – mają na celu przywrócenie prawidłowej funkcji mięśniowej i wzmacnianie poszczególnych mięśni;
  • kinesiotaping – jako forma podtrzymująca efekty dotychczasowych technik fizjoterapeutycznych. W celu rozciągnięcia mięśnia piszczelowego przedniego aplikację nakłada się podczas zgięcia podeszwowego i ewersji stopy.

W zdecydowanej większości przypadków wystarczy leczenie zachowawcze obejmujące głównie rehabilitację. Postępowanie operacyjne wskazane jest bardzo rzadko. Powrót do zdrowia często przyspiesza odpoczynek, a nawet całkowite przerwanie treningów, ponieważ tkanki muszą mieć odpowiednio dużo czasu do regeneracji.

Bibliografia:

  1. Bała M., Krzepkowska A., Współczesne metody fizjoterapii w rehabilitacji zespołu mięśnia piszczelowego przedniego, Journal of Education, Health and Sport, 2016.
  2. Dziak A., Tayara S., Urazy i uszkodzenia w sporcie, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2000.