Artroskopia nadgarstka to nowoczesna metoda diagnostyki i leczenia rozmaitych urazów zlokalizowanych w okolicy nadgarstka. Na nadgarstek składa się formacja stawów zbudowanych z 8 małych kości, a także część dystalną część kości promieniowej i kości łokciowej. Uszkodzenia tej okolicy są częste bez względu na wiek czy płeć pacjentów.
Artroskopia nadgarstka – na czym polega?
Do najczęściej wykonywanych artroskopowych procedur terapeutycznych w obrębie nadgarstka należą:
- reinsercja TFCC;
- debridement;
- synowektomia;
- biopsja;
- styloidektomia;
- częściowa resekcja głowy kości łokciowej;
- resekcja ganglionów.
Wskazania do wykonania artroskopii muszą być ściśle określone, ponieważ mimo bezpieczeństwa procedury, jest to ingerencja w tkanki. W związku z tym nieodzowne jest choćby przygotowanie odpowiednich badań obrazowych, takich jak:
- RTG;
- USG;
- tomografia komputerowa;
- rezonans magnetyczny.
Zabieg odbywa się w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym (splotowym), przy niedokrwieniu kończyny górnej (jest ona uciśnięta specjalną opaską). Pacjent powinien w trakcie operacji leżeć na grzbiecie, z odwiedzionym ramieniem i łokciem zgiętym do 90 stopni. Wcześniej należy przygotować odpowiedni sprzęt. W większości przypadków sprawdza się artroskop o optyce 30 stopni i średnicy 2,7 mm, choć może mieć on mniejsze rozmiary. W zależności od lokalizacji uszkodzenia i na podstawie badań obrazowych, lekarz podejmuje decyzję o dostępie.
Artroskopia nadgarstka polega na umieszczeniu wewnątrz ciała pacjenta artroskopu, czyli cienkich narzędzi zakończonych ostrzami, kamerką i lampką. Lampka oświetla opracowywaną okolicę, zaś dzięki kamerce lekarz może na bieżąco obserwować czynione postępy, są one bowiem rzutowane na ekranie komputera. Po zabiegu rany się zszywa, szwy nadają się do zdjęcia po 7-10 dniach.
Zalety artroskopii
Po artroskopii pacjent znacznie szybciej wraca do zdrowia i pełnej sprawności niż po zastosowaniu tradycyjnej metody otwartej. Możliwa jest również większa precyzja i dotarcie do bardziej skomplikowanych zakamarków stawowych. Rana po operacji jest dużo mniejsza, zatem blizna również będzie mniej widoczna. To metoda dobrze tolerowana przez pacjentów, obarczona mniejszym ryzykiem powikłań.
Artroskopia nadgarstka – wskazania
W dzisiejszych czasach artroskopię nadgarstka wykorzystuje się w diagnostyce i leczeniu uszkodzeń:
- kompleksu chrząstki trójkątnej;
- więzadeł śródnadgarstkowch (np. więzadła łódeczkowato–księżycowatego);
- stawu promieniowo–łokciowego dalszego;
- zwichnięć stawowych;
- zmian zwyrodnieniowych;
- stanu zapalnego maziówki.
Metoda znajduje zastosowanie również w usuwaniu ciał wolnych i torbieli galaretowatych.
Artroskopia nadgarstka – rehabilitacja
Po wykonaniu artroskopii nadgarstka konieczna jest rehabilitacja. W zależności od rodzaju i zaawansowania uszkodzenia, może być ona rozpoczęta w ciągu kilku dni po operacji lub po 4-5 tygodniach (gdy nadgarstek wymaga unieruchomienia, np. w związku z towarzyszącym złamaniem). Celem fizjoterapii jest przywrócenie biomechaniki stawów nadgarstka, mobilności ręki oraz siły mięśniowej. Wykorzystywanymi technikami są natomiast:
- terapia manualna – wdrażana jako jedna z pierwszych metod. Obejmuje mobilizacje stawowe i trakcję, która działa zarówno przeciwbólowo, jak i zwiększa mobilność stawów (bardzo dobrze sprawdza się m.in. metoda Kaltenborn-Evjenth);
- masaże – zwłaszcza masaż funkcyjny, masaż poprzeczny, masaż tkanek głębokich;
- terapia punktów spustowych;
- suche igłowanie;
- mobilizacja blizny – ma na celu przeciwdziałanie tworzeniu się zrostów;
- kinesiotaping – początkowo stabilizuje nadgarstek i zmniejsza obrzęki, później stymuluje mięśnie i poprawia ich ukrwienie.
Rehabilitacja trwa zwykle kilka miesięcy (2-6). Jej uzupełnienie stanowią indywidualnie dobrane ćwiczenia, które pacjent powinien wykonywać samodzielnie w domu. Artroskopia w połączeniu z rehabilitacją jest najlepszą drogą do pełnej sprawności po rozmaitych urazach nadgarstka. Rokowania są dobre. Wielu pacjentów może wręcz wrócić do zawodowego uprawiania dyscypliny sportowej.
Zostaw komentarz