Złamanie kości skokowej zdarza się rzadziej niż skręcenie stawu skokowo-goleniowego, jednak również stanowią sporą część urazów ortopedycznych. W większości przypadków ich obraz kliniczny nie różni się od innych rodzajów złamania. Pojawia się ból, zaczerwienienie, obrzęk, wskutek czego utrudnione staje się chodzenie. Gdy dojdzie do urazu jakim jest złamanie kości skokowej rehabilitacja jest zawsze wymagana.
Przyczyny złamania kości skokowej
Do złamania kości skokowej najczęściej dochodzi wskutek upadku z wysokości lub wypadku komunikacyjnego. Ciężko jest złamać tę kość podczas chodzenia czy biegania, ponieważ jest anatomicznie przystosowana do dźwigania obciążeń. W znacznej większości przypadków złamanie dotyczy szyjki i bloczka kości skokowej.
Złamanie kości skokowej – objawy
Na samym początku pojawia się ból okolicy kości skokowej, a niekiedy i całej stopy. Towarzyszy temu zaczerwienienie skóry wraz z obrzękiem. Zasinienie pojawia się głównie w okolicy bocznej i przyśrodkowej pięty. Pacjent nie jest w stanie obciążyć poszkodowanej kończyny dolnej, a więc symetrycznie stanąć obunóż czy przejść krótki odcinek drogi. Ból nasila się zwłaszcza podczas obciążania kończyny lub próby wykonania ruchu w stawie skokowym.
W celu zdiagnozowania urazu jakim jest złamanie kości skokowej (i tym samym odróżnić uraz od skręcenia czy zwichnięcia) należy wykonać badanie RTG lub tomografię komputerową uznawaną za znacznie dokładniejszą, jako że uwidacznia również uszkodzenia tkanek miękkich wokół kości piętowej i stawu skokowego. Badania obrazowe są niezbędne, aby ocenić czy doszło do przemieszczenia oraz aby dobrać rehabilitację do lokalizacji złamania.
Konsekwencje złamania kości skokowej
Ważnym problemem, będącym następstwem w złamaniach kości skokowej (nawet tych leczonych szybko i prawidłowo) jest możliwość wystąpienia jałowej martwicy tej kości. Patologia dotyczy aż 80-100% pacjentów z cięższymi postaciami złamań, a spowodowana jest uszkodzeniem ukrwienia kości skokowej przez uraz. Innym następstwem tych złamań są powstające zmiany zwyrodnieniowe stawu skokowego i stawów stopy.
Złamanie kości skokowej – leczenie
Złamania kości skokowej i piętowej bez przemieszczenia wymagają długotrwałego odciążenia i odpowiednio dobranego programu rehabilitacji, jednak nie jest konieczna ingerencja chirurgiczna. Z kolei złamania z uszkodzeniem powierzchni stawowych i przemieszczeniem wymagają skomplikowanych rekonstrukcji, nierzadko z użyciem materiałów kostnopodobnych (hydroksyapatyt) lub przeszczepów kostnych. Ingerencja chirurgiczna powinna nastąpić w trybie pilnym.
Na ogół mamy do czynienia ze złamaniami kości skokowej bez przemieszczenia, należy więc unieruchomić kończynę dolną w opatrunku gipsowym lub specjalnej ortezie (której użycie skutecznie wypiera sztywny gips) na około 6 tygodni. W tym czasie należy umówić się na pierwszą wizytę u fizjoterapeuty, który będzie manualnie pracował na tkankach miękkich podudzia i stawie kolanowym. Po zdjęciu unieruchomienia wdraża się plan fizjoterapeutyczny mający na celu przywrócenie ruchomości w stawach stopy oraz właściwego toru ruchu podczas chodu. Kończyna będzie osłabiona, dlatego ważne są również elementy wzmacniające mięśnie. Stosuje się między innymi:
- terapię manualną, techniki mobilizacji i trakcji (np. metodą Kaltenborn-Evjenth czy metodą Ackermanna);
- masaż funkcyjny, masaż tkanek głębokich;
- PIR;
- kinesiotaping;
- suche igłowanie;
- rolowanie przy użyciu aplikatora wieloigłowego;
- ćwiczenia wzmacniające, rozciągające, poprawiające czucie głębokie i percepcję, równoważne, koordynacyjne.
Zobacz również: Skręcenie stawu skokowego fizjoterapia.
Celem rehabilitacji jest całkowity powrót do sprawności sprzed urazu i niemal zawsze się to udaje. Podstawą jest odpowiednia fizjoterapia wdrożona we wczesnym etapie po złamaniu kości skokowej. Już od pierwszych dni po urazie warto suplementować kolagen i kwas hialuronowy, a także wzbogacić dietę w wapń, pełnowartościowe białko i fosfor. Wszystkie te związki wpływają pozytywnie na proces gojenia się tkanek, w tym kości.
Zostaw komentarz