Dyskopatia odcinka szyjnego to schorzenie ortopedyczne polegające na uszkodzeniu krążka międzykręgowego zlokalizowanego w dowolnym miejscu odcinka szyjnego kręgosłupa. Wiąże się z licznymi poważnymi konsekwencjami, zwłaszcza jeśli dojdzie do ucisku okolicznych struktur nerwowych. Diagnostyką i leczeniem problemu zajmuje się ortopeda oraz fizjoterapeuta, choć niekiedy niezbędna jest pomoc neurologa.
Dyskopatia odcinka szyjnego – przyczyny
Dyskopatia dotyczy głównie krążka międzykręgowego, na który składają się pierścień włóknisty i jądro miażdżyste. Jego najważniejszą funkcją jest amortyzacja kręgosłupa i zapewnienie jego właściwej ruchomości. W trakcie dyskopatii dochodzi do patologicznego przemieszczenie się krążka międzykręgowego, co może spowodować wiele dolegliwości zdrowotnych. Podstawowymi czynnikami ryzyka wystąpienia dyskopatii szyjnej są:
- nieprawidłowa postawa ciała, np. częste i długotrwałe siedzenie z pochyloną głową;
- urazy głowy, odcinka szyjnego i obręczy barkowej;
- brak właściwej ergonomii w miejscu pracy, przeciążanie odcinka szyjnego;
- wady postawy, zwłaszcza pogłębiona lordoza szyjna lub jej spłycenie, plecy okrągłe, wdowi garb oraz anatomiczne wady w budowie kręgów.
W ostatnich latach przeprowadzono badanie udowadniające, że dyskopatię przyspiesza palenie tytoniu oraz otyłość.
Zobacz również: Wdowi garb fizjoterapia.
Dyskopatia odcinka szyjnego – objawy
Na samym początku objawy są nieznaczne lub mogą wcale nie występować. Jeśli jądro miażdżyste nie uciska na struktury nerwowe, zwykle pacjent skarży się tylko na nadmierną męczliwość mięśni karku oraz dyskomfort. Wraz z rozwojem patologii pojawiają się jednak:
- bóle głowy;
- zawroty głowy;
- odczuwalnie zwiększone napięcie mięśni karku, również w pozycjach spoczynkowych;
- dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego – ból może promieniować do barku lub łopatek;
- zaburzenia czucia, zwłaszcza w obrębie karku i kończyn górnych;
- ograniczenie ruchomości w obrębie szyi;
- drętwienia całej ręki bądź jej poszczególnych elementów, jak również spadek siły mięśniowej w okolicy kończyn górnych;
- niedowłady;
- przykurcze;
- nudności i wymioty;
- omdlenia wskutek ucisku tętnicy kręgowej.
Intensywność zmian neurologicznych wzrasta w zaawansowanej fazie dyskopatii.
Diagnostyka dyskopatii szyjnej
Jeśli pojawią się charakterystyczne objawy wskazujące na dyskopatię szyjną, pierwszym badaniem jest zawsze RTG odcinka szyjnego kręgosłupa. Pozwoli na uwidocznienie położenia poszczególnych kręgów względem siebie, a także na ocenę zmian zwyrodnieniowych. Chcąc bardziej ocenić struktury miękkie, warto uzupełniająco wykonać tomografię komputerową.
Wśród testów funkcjonalnych wykorzystywanych w fizjoterapii dedykowanych odcinkowi szyjnemu znajdują się:
- test Spurlinga (ból w stawach międzykręgowych i ucisk korzeni nerwowych);
- test Soto-Halla (skrócenie mięśni szyi oraz patologie więzadeł, torebek stawowych i stawów międzykręgowych);
- objaw Lhermitte’a (patologie struktur nerwowych odcinka szyjnego).
Dyskopatia odcinka szyjnego – leczenie
Przy wszelkich dyskopatiach kluczowe znaczenie ma wczesne podjęcie działań leczniczych. Początkowo dobre efekty uzyskać można wyłącznie leczeniem zachowawczym, czyli fizjoterapią i zmianą nawyków dnia codziennego. Fizjoterapia polega na odbarczeniu uciskanych struktur oraz ustawieniu kręgów w pozycji prawidłowej względem siebie. W tym celu stosuje się ćwiczenia wzmacniające mięśnie osłabione, ćwiczenia rozciągające mięśnie zbyt napięte, różnego rodzaju masaże (np. masaż tkanek głębokich) oraz trakcję i mobilizację struktur stawowych w odcinku szyjnym. Uzupełniająco można zastosować suche igłowanie i kinesiotaping. Pacjent w domu powinien wykonywać zalecone ćwiczenia oraz unikać przyjmowania obciążających szyję pozycji.
W skrajnych przypadkach konieczna jest operacja, jednak ze względu na lokalizację dyskopatii (szyja), metoda ta nie jest często praktykowana. Polega na usunięciu przemieszczonych fragmentów krążka międzykręgowego oraz wycięciu narośli uciskających na rdzeń kręgowy, korzenie rdzeniowe i tętnice kręgowe. Następnie wykonuje się stabilizację lub stosuje protezę zniszczonej części kręgosłupa. Po operacji kontynuuje się rehabilitację.
Zostaw komentarz