Leczenie przepukliny lędźwiowej u każdego pacjenta może wyglądać inaczej. Na dobór metod terapeutycznych wpływa bowiem wiele czynników, takich jak wiek, stan zdrowia, poziom aktywności fizycznej pacjenta, rodzaj, wielkość i lokalizacja przepukliny w kręgosłupie oraz wiele innych. Warto więc skontaktować się z doświadczonym fizjoterapeutą, który we współpracy z lekarzami ustali najwłaściwsze dla danej osoby leczenie.
Co to jest przepuklina lędźwiowa?
Na samym początku warto dowiedzieć się, czym w ogóle jest przepuklina lędźwiowa. Mianem tym określa się uszkodzenie pierścienia włóknistego krążka międzykręgowego, wskutek czego jądro miażdżyste znajdujące się w jego wnętrzu przesuwa się do obwodu, niekiedy wręcz opuszczając zarys krążka i uciskając na wrażliwe struktury ośrodkowego układu nerwowego. Przepukliną jest więc ta część krążka, która wystaje spoza niego i uciska na nerwy lub worek oponowy, dając liczne dolegliwości, w zależności od tego, w której części kręgosłupa się umiejscawia.
Objawy typowe dla przepukliny lędźwiowej to przede wszystkim: bóle promieniujące do kończyny dolnej (tzw. rwa kulszowa, rwa udowa), drętwienie i mrowienie kończyn, bóle odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, osłabienie siły mięśni kończyn dolnych. Wszystko zależy też od tego, w którym segmencie kręgosłupa lokalizuje się przepuklina oraz jaką ma wielkość.
Zachowawcze leczenie przepukliny lędźwiowej
Leczenie zachowawcze opiera się przede wszystkim na fizjoterapii. W stanie ostrym zaleca się odpoczynek, odciążenie kręgosłupa, a doraźnie stosowanie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. Od razu po ustąpieniu silnego, ostrego bólu wdraża się rehabilitację. Jej celem jest:
- zwiększenie siły osłabionych mięśni, które w warunkach fizjologicznych odciążają kręgosłup. Zwykle osłabione są mięsnie brzucha, mięśnie kulszowo-goleniowe i mięśnie pośladkowe;
- rozluźnienie mięśni, których wzmożone napięcie może wywoływać kompresję na kręgi. Zwykle są to mięśnie czworoboczne lędźwi i mięśnie biodrowo-lędźwiowe;
- rozluźnienie więzadeł takich jak więzadło krzyżowo-guzowe czy więzadło krzyżowo-biodrowe;
- przywrócenie właściwego toru oddychania dolnożebrowego, co zarówno wpływa na ruchomość i stabilizację kręgosłupa, jak i działa przeciwbólowo;
- korekcja ewentualnie występujących wad postawy.
Wykorzystuje się techniki terapii manualnej, w tym m.in. masaże funkcyjne, masaże tkanek głębokich, suche igłowanie, kinesiotaping, mobilizacje i manipulacje stawów. Fizjoterapeuta jednocześnie ma na celu poprawę ukrwienia okolicy przepukliny, dzięki czemu miejsce to stanie się lepiej odżywione i ukrwione, co może przełożyć się na zmniejszenie rozmiaru przepukliny lędźwiowej. Ciekawostką jest, że im przepuklina jest większa, tym wyższą tendencję wykazuje do samoistnego wchłaniania się. Jest bowiem wówczas bardziej widoczna dla makrofagów i innych komórek układu immunologicznego, które identyfikują ją jako obce ciało i „zjadają” ją.
Należy też pamiętać, że przepuklina nie lubi bierności. Unikanie ruchów i ćwiczeń z powodu bólu, dyskomfortu czy obawy o dalsze uszkodzenia działa wręcz odwrotnie. Tkanki są gorzej ukrwione, sztywnieją, słabną, podobnie jak ma to miejsce w przypadku sąsiednich kręgów. Bardzo ważnym elementem rehabilitacji są więc indywidualnie dobrane, odpowiednio technicznie wykonywane ćwiczenia.
Suplementacja
W celu wspomagania procesu regeneracji tkanek zaleca się odpowiednio dobraną suplementację. Zalicza się do niej m.in.:
Inwazyjne leczenie przepukliny lędźwiowej
W przypadku przepukliny lędźwiowej najczęściej wykonuje się tzw. mikrodiscektomię. Zabieg jest minimalnie inwazyjny, ponieważ odbywa się z wykorzystaniem artroskopu. Dzięki temu tkanki goją się szybciej, a pacjent może wcześniej wrócić do normalnej aktywności. Zabieg wykonuje się wówczas, gdy:
- pacjent odczuwa silne dolegliwości uniemożliwiające mu normalne funkcjonowanie pomimo zastosowanej rehabilitacji;
- pacjent odczuwa nasilanie się dolegliwości pomimo stosowanej rehabilitacji;
- intensywność objawów jest tak silna, że efekty rehabilitacji oceniane są nisko, np. zmaga się z nietrzymaniem moczu i stolca czy opadającą, dysfunkcyjną stopą;
- urazy towarzyszące są znaczne, np. jednocześnie występuje silny kręgozmyk, złamanie kręgów czy sekwestracja, która nie wchłania się samoistnie.
Mikrodiscektomia polega na odbarczeniu ucisku na nerwy poprzez usunięcie wystającej części krążka międzykręgowego w kręgosłupie. Odbywa się w znieczuleniu ogólnym, podczas którego pacjent znajduje się w leżeniu na brzuchu.
Zostaw komentarz